De sidra
La sidra que bebo col mio suegru bébese en vasu pero tamién se podría navegar. Una mar enllena de foles y galernes, que se llevanta grande y sobeyosa, brava y cubierta del verde de la tierra que mueya. Nun hai grietes nesti vasu pa más corrientes d’aire que les de la lluz qu’espalma en cantu, nun hai marees, nin playes nin roques nel fondo. Esta sidra ye amable y ausente d’horizonte y dexa na boca’l corazón del oro vieyo que proporciona placidez na contemplación y serenidá nel tastu. Escuende’l secretu d’un sabor discretu pero intensu, con testura de lluvia en paladar. Fresca siempre como’l xeláu de zreces o como la llave l’horru. Llibre como’l golor a santidá de les violetes del campusantu nel camín de casa.
Esta selmana que muerre tuve con él y los sos noventa llargos años d’hestories y piernes canses bebiendo sidra nel Cascayu y na Violeta que queden a mano de casa. Falando como siempre d’otra sidra y d’otru tiempu nel práu del Culibriru xunto al so cuñáu Guti y el so hermanu Nello. De la sidra aquello que facíen y que disfrutábemos en xunto la familia y que yera fina, porque yera suave, y complexa, porque amparaba bien de coses más. Que dacuando golía a catasoles blancos y sabía a zreces dances. Que tenía cuerpu y enerxía, corazón ya intensidá. Que tamién golía a rebañu y a la solombra allargada del alborecer baxu’l castru de Lladréu. Y tamién sabía a paz y a fogaza de pan, a ser feliz y a nun tener más tristeces que les propies de los díes buxos de ñublina trupa en Mieres.
Aquella sidra de casa yera mesmo la sonrisa d’esta tierra antigua. Tactu y amabilidá. Seda y claror. Discreción y bramíu nos díes de tormenta al abellugu baxo l’arbolón d’en mediu’l práu. El mio suegru llámase Abel, como’l mio fíu, como yo me llamo Ismael pol güelu míu y pa honrar la memoria de los que vivieron enantes de nosotros pa ser a sumar les sos hestories a les nuestres. El mio suegru ye’l mio padre dende va más de cuarenta años, dende’l tiempu nel que yo perdí al míu y él me llevó del brazu a beber sidra y a llorar con llárimes de sidra sobre esta tierra rancia. El mio suegru tien l’alma grande de los qu’amen la vida, la conversación colos amigos y a una muyer hermosa que se sienta al delláu d’él toles tardes a ver atapecer.
